by 
 | |
|
COVID-19 και Media: Οι γυναικείες φωνές στο περιθώριο
Νέα έρευνα από το King's College London αναλύει 146.867 άρθρα με θέμα τον κορονοϊό και αποκαλύπτει πως οι φωνές και η οπτική των γυναικών δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στα Media.
δημοσιεύτηκε στο openDemocracy
Διάρκεια ανάγνωσης: 6-7 λεπτά
Μετάφραση: Ευριπίδης Καραβασίλης
Επιμέλεια: Νίκος Κυπαρίσσης
Κείμενο ήχου - αφήγηση: Άντα Τρουλλάκη
Τόσο ως θύματα ενδοοικογενειακής βίας, όσο και ως εργαζόμενες σε αναστολή, οι γυναίκες έχουν επηρεαστεί δυσανάλογα από τις επιπτώσεις της πανδημίας COVID-19. Γιατί, λοιπόν, περιθωριοποιείται η φωνή και παραγνωρίζονται οι γνώσεις και οι γνώμες τους από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης;
Στη δημοσιογραφική κάλυψη του κορονοϊού, κάθε αναφορά σε μια εξέχουσα γυναίκα εμπειρογνώμονα αντιστοιχεί σε δεκαεννέα αναφορές σε έναν άνδρα. Αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά ευρήματα πρόσφατης έρευνας, η οποία δείχνει πως η φωνή των γυναικών απουσιάζει αισθητά από δημόσιες συζητήσεις σχετικά με τον κορονοϊό, καθώς και από τη συμμετοχή σε όργανα λήψης αποφάσεων.
Η εν λόγω έρευνα, η οποία διεξήχθη από το Παγκόσμιο Ινστιτούτο για την Ηγεσία των Γυναικών (Global Institute for Women’s Leadership) στο King's College London, ανέλυσε 146.867 άρθρα σχετικά με τον SARS-CoV-2 που δημοσιεύθηκαν μεταξύ Μαρτίου και Ιουλίου του 2020, από δεκαπέντε κορυφαία ειδησεογραφικά μέσα, με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ.
Παρότι σε άρθρα σχετικά με ανατροφή παιδιών και ενδοοικογενειακή βία οι γυναίκες συνιστούν το μεγαλύτερο ποσοστό αναφορών, ερευνητές και ερευνήτριες διαπίστωσαν ότι σε θέματα όπως η οικονομία και τα χρηματοοικονομικά το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το ⅙.
Δεν θα έπρεπε να υποτιμήσουμε τις συνέπειες του αποκλεισμού των γυναικών από αυτές τις συζητήσεις. Σύμφωνα με την επικεφαλής ερευνήτρια Laura Jones, «ο αντίκτυπος της πανδημίας έχει αποκτήσει έμφυλο χαρακτήρα. Γι’ αυτό, είναι σημαντικό να διασφαλίσουμε ότι θα ακούγονται οι απόψεις όλων όσων επηρεάζονται από την υγειονομική κρίση».
«Η έρευνα αυτή δείχνει ότι βιώνουμε μία περίοδο κατά την οποία λαμβάνονται εξαιρετικά σημαντικές αποφάσεις, χωρίς τη συμμετοχή γυναικών ή με ελάχιστη εκπροσώπησή τους. Αποφάσεις οι οποίες θα μας επηρεάζουν για πολύ καιρό ακόμα».
 |
| White flesh, oil on canvas, 2018, private collection, Rania Emmanouilidou |
Ανισότητα εντοπίζεται και στους κύκλους της πολιτικής, δεδομένου ότι στα άρθρα που αναλύθηκαν, μόλις 4 στους 20 πολιτικούς για τους οποίους γίνεται συχνότερα λόγος, είναι γυναίκες. Αν και αυτό, σε ορισμένες περιπτώσεις, αντικατοπτρίζει το γενικότερο πρόβλημα εκπροσώπησής τους στην πολιτική, στο Ηνωμένο Βασίλειο, επί του παρόντος, παρατηρείται μεν η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη παρουσία γυναικών στο κοινοβούλιο, αλλά με ποσοστό μόλις 34%. Το γεγονός αυτό φανερώνει την ακόμα μεγαλύτερη αναντοιστοιχία που προκύπτει από την πολιτική υποεκπροσώπηση των γυναικών αλλά και από αυτήν στα media.
Το ίδιο ισχύει και στους τομείς της ιατρικής και της επιστήμης, όπου μόνο το 5% των εμπειρογνωμόνων που αναφέρονται στις ειδήσεις είναι γυναίκες.
Από την έρευνα προκύπτει μια πιο ομοιόμορφη κατανομή αναφορών μεταξύ ανδρών και γυναικών, σε προσωπικές ιστορίες πολιτών σχετικά με τον αντίκτυπο της πανδημίας. Ωστόσο, τα συγκεκριμένα άρθρα έκαναν, κατά κύριο λόγο, αναφορές σε γυναίκες χωρίς επιστημονική ειδίκευση ή κατάρτιση.
Παρότι οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν άμεσα το ζήτημα της υποεκπροσώπησης των γυναικών σε συγκεκριμένους τομείς, η Jones σημειώνει πως «μπορούν να συνεισφέρουν, επιλέγοντας με προσοχή ποιους και ποιες προσεγγίζουν, και αποφεύγοντας να αναφερθούν επανειλημμένα στα ίδια άτομα».
«Είναι, επίσης, σημαντικό να παρατηρούν ποια πρόσωπα βρίσκονται σε καίριες θέσεις, να συνεχίζουν να προωθούν αυτό το ζήτημα, και να κάνουν συχνά λόγο για τη σημασία της ίσης εκπροσώπησης σε όλους τους κλάδους».
Τελικά, πού καταλήγει η έρευνα; Τι θα σήμαινε η συμμετοχή περισσότερων γυναικών σε δημόσιες συζητήσεις και στη λήψη αποφάσεων; Θα απέφερε, άραγε, καλύτερα αποτελέσματα για τις ίδιες, αλλά και την κοινωνία εν γένει;
Σύμφωνα με την Jones, «όχι απαραίτητα, αν και υπάρχουν έρευνες που το υποστηρίζουν».
«Έρευνες δείχνουν πως όταν γυναίκες συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων, τείνουν να στηρίζουν ό,τι θα ήταν πιο ωφέλιμο για το φύλο τους. Πρόσφατα, κάναμε μια σημαντική ανάλυση στοιχείων που εξέτασε τον αντίκτυπο των γυναικών πολιτικών επί των πολιτικών αποφάσεων που επηρεάζουν τις γυναίκες, και προέκυψε πως, όντως, τείνουν να ασκούν μια πιο φεμινιστική πολιτική».
«Δεν είναι ότι υπάρχει κάποια έμφυτη διαφορά μεταξύ γυναικών και ανδρών», προσθέτει. «Μεγαλύτερο ρόλο παίζουν οι διαφορετικές εμπειρίες ζωής που έχουν. Αυτός ο πλουραλισμός απόψεων και οπτικών πρέπει να υπάρχει αν θέλουμε όντως να ισχυριζόμαστε ότι σεβόμαστε τη διαφορετικότητα».
*ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Η Sophia Seawell είναι φεμινίστρια συγγραφέας, ερευνήτρια και επικοινωνιολόγος.
Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 30 Οκτωβρίου 2020. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο openDemocracy με διαφορετικές εικόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου